Ana Sayfa Arama Galeri Video Yazarlar
Üyelik
Üye Girişi
Yayın/Gazete
Yayınlar
Kategoriler
Servisler
Nöbetçi Eczaneler Sayfası Nöbetçi Eczaneler Hava Durumu Namaz Vakitleri Gazeteler Puan Durumu
WhatsApp
Sosyal Medya
Uygulamamızı İndir
Sevim Çınar Birben

Bir anne ve evlatları arasındaki bağ

Hayat, bazen soğuk rüzgârlar gibi çarpar insana; ayrılık kelimesi, gülüşleri gölgeler. Kızım, dünya üzerindeki en değerli varlığım, senin için birçok hayal kurdum. Daha lisedeyken, senin geleceğin için hayallerim vardı. Ama şimdi, burada senin yokluğunda, bir boşluk hissiyle baş başa kaldım. Bazen düşünüyorum, belki de bir anne olmayı başaramadım. Dertlerin, sevinçlerin, mutlulukların her biri benim için birer yük oldu. Ama yine de seninle geçirdiğim her an, içimde bir umut ışığıydı.

Evlatlarım, benim tek dostlarım. İki gözümün çiçeği, Nazlım, benim dert ortağım ve yarım oldu. Ama belki de bu hayatta, ben sana yeterli olamadım. Kimi zaman seni kucaklamak, sana bir anne gibi yaklaşmak istedim, ama elimi uzattığımda senin kaygılarını görebiliyordum. Anne olmayı öğrenemedim, belki de bu yüzden içimde bir boşluk var. Gözlerimin içindeki sevgi, senin için birikti ama hayat, bize beklenmedik zorluklar sundu.

  • Bir anne, çocuğuna sadece sevgi vermekle kalmaz; aynı zamanda onunla birlikte dertleşmeli, sevinçlerini paylaşmalı.
  • Sen, daha dünyaya gelmeden önce, ben seni karnımda hissederken, kalbimde bir umut yeşermişti.
  • O küçük kalp, belki de henüz hayata gözlerini açmadan birçok şeyin yükünü omuzladı.

Rabbim, kardeşini sana bağışladı; şimdi hem anne hem baba oldun. Çünkü ortada ikimiz de yokuz. Ama bil ki, seni her zaman seveceğim. Hayatın zorlukları içinde, seninle olan bağım bir başka. Senin için her şeyi göze aldım, belki de haddinden fazla. Kendimi bitirdim ama senin için her zaman mücadele ettim. Sevilmedik, istenmedik; ama bu dünyada birbirimizin değerini bilelim istiyorum.

Bir yere sığmadık, ama bunu birlikte aşabiliriz. İçimi çürüttüler, eski halimden eser yok. Kızlar, annelerinin kaderini yaşarmış derler. Küçücük mutluluklar peşinde koşarken, ben de seninle birlikte olmanın mutluluğunu yaşamak istiyorum. Ama unutma, benim içim bomboş. Ne olur, sen de vazgeçme. Sizi birbirinize emanet ediyorum, çünkü başka çarem yok. Çok zor biliyorum, ama bu yolda hep birlikte yürümeliyiz.

Sevgi her şeyi affeder diyordum, ama yanıldım. Hangi salak, beni seviyor ki? Beş yıl boyunca hiçbir şeyim olmayan birini beklemek ne kadar zor. Gelinliğini, yüzüğünü ve takılarını alır, eşyalarını taşır. En büyük yanlışı burada yaptım; her şeyi tek başıma taşımaya çalıştım. Ama şimdi geriye dönüp baktığımda, sadece canım evlatlarım kaldı. Gerisi bir yalan. Arkama bakmadan kaçmak, beni bu hale getirdi. Ama seninle birlikte yeniden doğmak istiyorum.

Bunu başarmak için, belki de birini unutabilmek için, onunla geçirdiğin yılın yarısının geçmesi gerektiğini öğrendim. Belki de bu yüzden her yerde her şeyde insanı bulmak zor. Çok hastayım, annem bana limon kaynatıyor ama içimdeki boşluk hissi geçmiyor. ****  olsaydı, zencefil, bal ve limon yapardı. Ama şimdi sadece anneme teşekkür ediyorum.

Yavrularım, sakın bana benzemeyin. Kimseye fazla değer vermeyin; çünkü en sevdiklerinizle bile sınanıyorsunuz. Kendi içsel mücadelemiz başlıyor ve bu bazen dayanılmaz hale geliyor. Vücudum yorgun, kafamı susturamıyorum. Ama umudumu kaybetmiyorum. Yalvarıyorum, yakarıyorum; çocuklarım, ailem, Deniz’im… Hepsini çok seviyorum. Eski kızını çok özlüyorum. Ahmet Arif’in dediği gibi, “Bütün ümidim sende, anlıyor musun?”

 

YORUMLAR

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

YAZARLAR
TÜMÜ

SON HABERLER