Yaşamak

Biz, daha doğmadan çok önce verilen bir mücadelenin sonucu olarak hayata adım atıyoruz ve doğduğumuz andan ölüme kadar süren bu yolculuğun adı yaşamak oluyor. Bu mücadelenin bittiği an, hayatta en çok değer verdiğimiz duygular da sessizliğe gömülüyor. Geride kalanlar içinse kalanlar hatıralar.

Bu yazımı karamsar bir ruh haliyle yazmıyorum; aksine, yaşamın bütün renklerini kucaklayabilmek istiyorum. Çünkü yaşam sadece mutluluk, sevgi ve neşe değil; stres, umutsuzluk, hayal kırıklığı, öfke, bıkkınlık ve hayata dair tüm karmaşık duyguları da içeriyor. Tüm bunlar yaşamın kendisi.

Son zamanlarda sanki siyah kelimelere daha çok alan açmış gibiyiz. Bu noktada, çok sevdiğim rahmetli Sezai Karakoç’un şu sözü aklıma geliyor:

“Geceye yenilmeyen her insana, ödül olarak bir sabah, bir gündüz ve bir güneş vardır.”

Bir an hayal edin: küçük bir çocuğun elinde eski bir oyuncak, gözlerinde merak ve heyecan… Aynı gözler büyüyüp hayata karışıyor; kimi zaman yıldızlara bakarken umut doluyor, kimi zaman karanlık sokaklarda kayboluyor. Hayat da böyle; her nefes bir macera, her gün yeni bir başlangıç.

Geceyi aydınlatan ay, sessizliği delen rüzgâr, toprağa düşen ilk kar… Hayatın bu küçük anları bize hem mücadelemizi hem de ödüllerimizi hatırlatıyor.

Hatırlayın; aldığımız her nefes yeni bir nefes, her yeni gün ise geri kalan hayatımızın ilk günü. Ve belki de yaşamın sırrı, tüm duyguları bir arada taşıyabilmekte; karanlığı da, ışığı da… Çünkü gerçek zenginlik yalnızca mutlulukta değil, her deneyimde gizli.