KENDİMİZE İTİRAFLAR…

Neden kendimize tüm gerçekleri itiraf edemiyoruz ? Neden içimizde ki esas beni bulmaya çalışmıyoruz ? Neden ve kimden saklıyoruz duygularımızı ? İçimizde ki derin yaralar, hangi sebeplerden ötürü açılıyor ? Yoksa kendimizi tanımıyor muyuz ?
Bırakın başkalarına söylemeyi, henüz kendimizle yüzleşip söyleyemediğimiz, o kadar çok şey var ki…
Bazı insanlar hayatı boyunca aldığı darbelere, içinde açılan yaralara, serzenişlerine ve yaşadığı tüm olumsuzluklara rağmen, bir tiyatro oyuncusu gibi rol yaparak, dışarıya hep iyi bir tablo çizmeye çalışır. Bu sarf ettiği enerji, kendi dünyasına çekildiği zaman, yıkıcı bir şekilde ortaya çıkar. Çünkü kendisiyle artık baş başadır ve etrafında rol yapacağı hiç kimse yoktur. Artık yüzleşme zamanıdır. Aynaya bakar, aynadaki aksine bakar, fakat kendisinden hızlıca uzaklaşır. Çünkü kendisine bile yabancıdır.
Bazı gerçekleri itiraf etmekten çekinir. Aynada gördüğü kişiyle, anlaşılmaz bir çatışma içinde bulur kendisini. Hakaret eder, tokatlamak ister, bağırır, kin duymaya başlar. Söyleyemediği her şey içinde büyür büyür ve kocaman bir dağ yığını haline dönüşür. Sonra da o yığıntının altında kalır ve ezilir.
Ne yazık ki, şunu hep es geçiyoruz. Bizler, yetiştirilmiş profesyonel oyuncular değiliz. O yüzden, rol yapmak zorunda da değiliz. Ayrıca bu saçma elbiseleri, kim biçerek üzerimize giydiriyor. Bizler, etten kemikten yaratılmış, farklı özelliklere sahip insanlarız.
Kimi zaman ağlar, kimi zaman güleriz. Bazen acı çeker, bazen de mutluluktan uçarız. Duygularımız olmazsa, biz neyiz ? Hiçbir şeyiz.
Burada önemli olan, kendimizi tanımak ve kendimize güvenmek. Yaptığımız yanlışlar için kendimize kızacağımıza, hatalarımızı kabul edip, yeniden denemek için kendimize fırsatlar yaratmalıyız. Kendimizi sevmekle başlar her şey. Hayatı olduğu gibi kabul etmeliyiz, ama kabul edilebilir hale gelmesi içinde çaba göstermeliyiz.
Yunus Emre’nin çok sevdiğim şu sözü, tam olarak ne demek istediğimi özetliyor aslında, ”Beni bende demem, çünkü bende değilim. Bir ben vardır bende, benden içeri”
İlk önce kendini tanı. Ne olduğunu bil, bil ki kendi suretine ve varlığına yabancılaşma. Seni senden başka hiç kimse bilemez. İçinde ne fırtınalar koptuğunu, hangi gemilerin battığını ve çağlayanların nasıl aktığını. Özetle, kendinle barış ve MERHABA de.
Sağlıklı bir aklın göstergesi, iç dünyamıza yaptığımız yolculuk ve kendimiz olmaktan geçiyor. Herkesin sana biçtiği ”SENİ’ değil, senin içinde keşfettiğin ”SENİ” yaşaman dileği ile…