Nöbetçi Eczaneler
Nasreddin Hoca tarlasında çalışırken oradan geçmekte olan birisi sormuş:
“Bey amca! Köye kaç saatte gidebilirim?”
Hoca, bu soruya “Hele biraz yol al bakalım” demiş.
Adam aynı soruyu üç kere tekrarlamış; ama farklı bir cevap alamayınca yoluna devam etmiş.
Biraz yürüdükten sonra arkadan Hoca’nın: “Evlat, gel!” dediğini duymuş.
Adam gelince de Hoca: “Sen tam üç saatte oraya varırsın,” demiş.
Adam sinirli bir şekilde; “Be amca! Madem biliyordun, şunu baştan söylesene,” deyince, Nasreddin Hoca: “Ben senin nasıl yürüdüğünü nereden bilebilirim ki.” demiş.
Birilerine empati kurarken, aslında kendi bakış açımızla onun hakkında vardığımız bir yargıdır.
Örneğin:
Üç arkadaş gezerken ileride bir gariban görseler;
O üç arkadaştan birisinin karnı açsa, hemen o garibana yiyecek bir şeyler vermek ister.
Diğer arkadaştan birisi para vermeye kalkar, diğeri elbise vermeye kalkar.
Oysaki gerçek manada o kişinin asıl ihtiyacı ne? Bunu sormak yerine kendi gündemlerine göre yardım ederler.
Ramazan ayında insanlara makarna paketlerini yardım diye vermek. Belki adamın et yiyesi var, onun ne yiyeceğine ben neden karar vereyim ki?
Sosyal çevremizde önce insanlar ne diyor, ne anlatıyor, gündemleri ne bunları fark edebiliyor muyuz?
Biraz dinlesek, biraz anlasak. Ondan sonra empati yapsak nasıl olur?
Çocuğumuza karşı gerçekten empati mi yapıyoruz, yoksa çocukluğumuzun anılarını mı telafi ediyoruz?
Eşimizi gerçekten dinliyor, anlıyor muyuz, yoksa aklımızda ki imajlara göre mi davranıyoruz?
Empati, sempati, duygudaşlık her ne ise biraz mola versek, sadece dinlesek anlamaya çalışsak nasıl olur?
Önce bir yürüyüşüne bakıp, sonra mı yol tarifi yapsak.
Selamlar.
YORUMLAR